Poesie

Pech­gräin  woa .….

Pech­gräin woa in Echalånd,
iewarål åls a schäins Dorf bekånnt.
Owa kinnst heint hieñ, wos isan gscheah,
nå nu Dreeck, siest is nex meja zan seah.

Des Dorf woa sauwa u d´Haisa schäiñ,
s´ woara Freid in d´Årwat  z´gäihn .
Håut Wirtshaisa ghått u aran Loon,
aa v(ü)l Teich håuts ge(b)m zan Boon.

Da Woold woa håuch, da Woold woa gräiñ,
d´ Leit hum kin­na in Schwåm­ma gäihn.
d’Bauan hum in da Frej scho g’årwat am Fööld
ban Stöck­as­samåchn dåu spåat ma v(ü)l Gööld.

d’Schlämmana u d’Berchleit kum­ma hoim va da Schicht,
oft ba da Nåacht  oda wenn grod da Tooch oanbricht.
d’Fawarikana ren­na  dasse zeit­soot nu kumma,
låua s‘ Aañbrock­ta ste­jhñ, hum no an Kaalnbråut mietgnumma.

Aaf Chua­da in d’Schöal gän­ga Boum ua påa Måula,
san ållawaal schejñ åanzuagñ , hum oft neia Klåula.
Dej ånnan san in da Pech­gräi­na Schoal bliem
u hum duan ihrn Lehra zan Vazwei­fln triem.

Wei­wa u Måu­la gän­ga mietn Klip­plsoock hutzn,
sua spåat ma dahoim s’Lejcht, koas ban Rockn aasnutzn.
Dåu  klåp­pan dej Klip­pl, waal s’Zool ferte mou wäan,
s’Gööld håut ma nejte, owa ma hejt a weng meja reecht gäan.

Sua ies dees in Pech­gräin voa lon­ga Zeit gwesn,
ma kre­jgts sua daz(ü)hlt, koas suagåua a lesn,
waal Pech­gräin woa, dees ies gånz quies jå bekånnt,
s‘ schän­s­ta va ålln Dör­fan in Echalånd .

von Erich Heinzl

 

Erin­nerun­gen

Oft sitz ii dåu u denk’ mit Huimwäih oa(n Pechgräi(n,
Ii mäch nä meina Aug’n a bißl zou,
åf siah ii una Dör­fl, häia d’ Huimat gäih(n,
u äll’s sua, wöi’s wår, oals kluina Bou.

von Frie(d)l Karl, Redel­bach (1980)

 

Der Holzbirn­baam

Jedara im Dör­fla håut’n ken­nt, dean ålt’n Huulzbi(rnbaam,
der am Kutsch­aberch g’schtand’n iis.
Seina Bia®n wår’n schöia neat zan ess’n,
sua herb u sua saua wår’n se.
Sie wär’n neat v(ü’ll gräißa wöj Tschobbaküchala.
Owa wenn da Fröih­ling kum­ma iis, åf håut’s weit u bråat
kuin Bamm ge(b’ n der måi­ha u schå­na bloi­ht håut,
wöi der ålta Huulzbirnbaam.
Scho(n van weit’n håut‑a assag’schto’n, u assg’seah,
wöi a Berch va lata Blöih.
U grood wöi‑a wie­da amål sua schäi(n blöi­ht häut
hum-se d’ Leit furttrie(b’m va dahuim.
Oitz wår ’s Dörf’l laa(r, u da Baam iis allui(n dåug’schtånd’n.
Sua lång iis‑a blie(b’m, bi(s da Båg­ga kum­ma iis mit Dregg,
mit v(ü’l, v(ü’ll Dregg.
Wöi ’s Dörf’] bis uamhi(n zoug’schütt’ wär,
wår da Huulzbirn­baam a mit weeg.
Nå oa(n Oost, a recht‑a krumma,
wöı uina der se krümmt va lata Wäihting,
håut assag’schaut as dean v(ü’ll’n Dreeg.
Asg’seah håut’s wöi a Händ döi schwört,
wöi zwäi Fin­ger döi zan Him­m’l zeig’n.
Oft, wenn i in da Nååcht neat schlåuf’m koaln,
denk ii oa(n dean Baam.
»Woos håut-a-ran wuuhl g’schwoor’n, der ålta, krum­ma Oost?«,
denk’ i jedasmål.
In Pechgräi(n iis‑a g’schtånd’n, der Huulzbi(rnbaam.

von Frie(d)l Karl, Redelbach

’

 

 

Mehr Gedichte find­en sich im Buch PECHGRÜN Geschicht­en und Erin­nerun­gen »